Dubbel geluk

Vandaag zijn we naar Nikko gegaan. Met onze Local guide, een man uit Pakistan die al 13 jaar in Japan woonde. Hij vertelde ons onderweg veel over de Japanse samenleving en hoe hectisch men daar eigenlijk leeft. Hij vertelde dat men vooral in de stad woont omdat er op het platte land weinig werk is en men dan zo min mogelijk moet reizen. Wie van het platte land houdt gaat daar pas wonen als degene 65 is. Dan begint het pensioen, en volgens de Japanners het echte leven. Wat dat betreft ben ik als dorpsmeisje blij met hoe het in Nederland gaat. Ik kan met gemak overal naar toe, ook in een dorpje. En leven kan in Nederland altijd, of je nou oud bent of jong.

In Nikko was het heel mistig daardoor konden we helaas niet naar de waterval. Dat was jammer maar gelukkig kan ik zelfs in dikke mist dingen de zonnige kant zien. De tempel waar we wel naar toe konden was erg mooi en mysterieus in de mist. Daar heb ik mooie foto's genomen. Souvenirs gekocht en geluncht. Een van de souveniers was een omamori, een geluksbrenger die je beschermt tegen de spanningen van het leven. Nou, die hadden wij wel nodig.

In de tempel was mama haar portemonnee vergeten. OH NEE! Ik ben dus extra naar boven gegaan om in het Japans uit te leggen welke kleur de portemonnee was en hoe groot hij was. Gelukkig lag die daar! "Yokatta!" zeggen ze dan in het Japans. Maar daar hield de chaos nog niet op. Mam was ook haar telefoon kwijt geraakt, en ik ook op de heenweg naar haar portemonnee. Onze gids hielp ons met zoeken en het regelen van de lunch. Ondertussen liep ik naar de tempel en legde het hele verhaal in het Japans uit. Daar lag mama's telefoon, maar niet die van mij. Gelukkig was er een Japanse vrouw die mee luisterde en zei "Ik heb om de hoek een roze telefoon gezien, zal ik die halen!" 2 minuten later hadden we ook mijn telefoon terug. Onze gids kreeg natuurlijk een dikke fooi omdat hij zo geduldig was in onze chaos.

Toen ik terug kwam met beide telefoons was onze lunch net klaar gezet. Ik had koude soba-noedels, die dipt men in sojasaus met lenteui. Ze waren lekker, maar het bijgerecht was nog lekkerder, heerlijk zelfs: Shiroku. Shiroku is een zoete rode bonensoep met knoedels van kleefrijst. In de Aomori prefectuur, helemaal in het noorden van het grootste eiland Honshu, eten ze die als er een verre, lange reis voor de boeg is. Dat is bij mij wel op meerdere manieren het geval. Het is maar goed dat ik de soep zo lekker vond, want ik zal hem vaak nodig hebben.

Op de terugweg dronken we met onze gids een kopje koffie en kocht ik een taiyaki, een visvormig cakeje gevuld met rode bonen pasta.

Terug in Tokio gingen we een avondwandeling maken in Shinjuku. Dat was heel indrukwekkend want er waren overal mooie lichten en videos te zien. De leukste vond ik het videokunstwerk van een 3D kat die allemaal poppetjes aan het omstoten was. In Shinjuku aten we yakitori in een tentje waar iedereen een luid warm welkom kreeg. Met luid bedoel ik vrolijk en schreeuwend. Dat was ik even niet meer gewend. Na het eten kwamen we terecht in Kabukichou, de rode lichtenwijk van Japan. Ook wel interessant om te zien.

Terwijl ik dit schrijf is deze drukke dag alweer 2 dagen geleden. Het was echt druk druk druk! Maar wel gezellig druk!